Het Rijk der Kristallen

Kristal, Letterkundig Jaarboek onder redactie van Emmy van Lokhorst en Victor E. van Vriesland

Het letterkundig jaarboek Kristal is in 1935 voor het eerst verschenen, in 1936 weer verdwenen, en blijkt thans in 1937 weer herrezen. Waarom het een jaar rust gehouden heeft, is mij niet bekend; of de rustperiode een belangrijk gezondmakend effect heeft gehad, weet ik evenmin; maar zeker is, dat van de nieuwe uitgave ongeveer hetzelfde kan gelden als van de vorige. Zij is n.l. een willekeurige verzameling van schrijvers-producten (van dichters en prozaïsten) uit verschillende generaties, waarin geen sporen te ontdekken zijn van een bepaald richtingbesef. Dat blijkt aanstonds uit het inleidend woord van de samenstellers, dat vaag en onduidelijk is, en eigenlijk in de eerste plaats getuigenis aflegt van de practische moeilijkheden, waarvoor samenstellers van litteraire jaarboeken altijd komen te staan, en van de paradoxale beslissingen, die zij genoodzaakt zijn te nemen om een schijn van eenheid te geven aan een in wezen volkomen heterogeen gezelschap. ‘Wanneer men vooral den jongeren een groote plaats wil geven, dan blijkt bijwijlen, dat bij sommige “ouderen” meer moderne levenszin valt waar te nemen. Als men de verschillende stroomingen gelijkelijk vertegenwoordigd wil zien, dan is er soms juist weinig werk beschikbaar van een groep, die men gaarne een goede plaats had ingeruimd.’

Dat zijn zo de (niet amoureuze) perikelen van Emmy van Lokhorst en Victor E. van Vriesland geweest; en het resultaat is dan ook, zeker buiten hun schuld, geenszins overweldigend; de ‘moderne levenszin’, waaraan ook de samenstellers zelf wel geen vast begrip zullen weten te verbinden, behoeft hier nauwelijks als excuus te worden gehanteerd. ‘Als leidend principe bij onze keuze lieten wij de groeikracht gelden, het tijds-verschijnsel, het hedendaagsche.’ Drie woorden, drie grote, nietszeggende vaagheden. Wat betekent het laten gel-

den van de ‘groeikracht’? Dat men aan het onvolgroeide de voorkeur geeft boven het volgroeide? Dan zou men aan schrijvers als Elsschot, die al volgroeid zijn, en Simon Koster, die nooit volgroeien zal, geen ruimte mogen afstaan. ‘Tijdsverschijnsel’ kan alles zijn, wat in de tijd verschijnt, dus zowel het proza van Van Oudshoorn als de poëzie van A. Koolhaas, die zo ephemeer aandoet, dat zij bij het verschijnen al weer haast verdwenen is. Het ‘hedendaagsche’, tenslotte, is alles wat niet van gisteren is (in de letterlijke zin, niet in de figuurlijke, want dat zou niet opgaan), en kan ook alles zijn, wat aan een zekere mode-formule gehoorzaamt. Kortom, uit de qualificaties van de samenstellers kan men wel opmaken, dat zij er zich toe moesten bepalen uitnodigingen te verzenden en af te wachten, wat er binnen kwam. Dat dit niet altijd van het zuiverste kristal zou zijn, was te voorzien. Dat verschillende van de belangrijkste auteurs ontbreken, is dus waarschijnlijk ook al weer niet te wijten aan de redactie van dit jaarboek; men mag aannemen, dat zij M. Nijhoff, Coolen, J. Greshoff, Marsman en Du Perron (om maar enkele namen te noemen) om een bijdrage verzochten, maar dat dezen niets beschikbaar hadden, dat voor dit doel bruikbaar was.

Aan de andere kant zijn de samenstellers met hun invitaties echter erg gul geweest. Waarom compareert hier b.v. mej. Ellen Kahn, die een begaafde journaliste is, maar, zover mij bekend is, nooit speciale litteraire talenten heeft ontwikkeld? Uit haar bijdrage, een waarlijk meer dan onbeduidend en bovendien bijzonder gewild ‘modern’, snobistisch stukje proza, kan men het antwoord op die bange vraag niet aflezen, tenzij de bedoeling heeft voorgezeten het gehele journalistieke personeel van de Nieuwe Rotterdamse Courant zo volledig mogelijk te laten defileren. Het criterium van groeikracht, tijdsverschijnsel en hedendaagsheid kan in dit geval met averechts resultaat gegolden hebben, of mej. Kahn kan het verkeerd hebben begrepen; maar hoe het ook zij, deze soort mode-litteratuur is al van gisteren op de dag der publicatie. En zo zijn er meer namen, waarvan men het belang in twijfel zou willen trekken. Daarnaast komen gelukkig ook enige verrassingen voor, die echter niet zeer talrijk zijn. In het algemeen kan men

zeggen, dat de impuls van een generatie, die gehoor vraagt (zoals in de eerste Erts-almanakken, van 1926 en 1927), ontbreekt, en de keuze, als zij representatief is, vrijwel geen conclusies in een bepaalde richting toelaat. Men vindt puur aesthetisme naast litteraire ‘Spielerei’ en naklanken van '20 naast naklanken van '30. Een vluchtige rondleiding door het museum der kristallen, waartoe ik de lezer thans uitnodig, zal dat reeds bewijzen. Van het, ‘gezamenlijk optreden van schrijvers’, waarin ‘een eigenaardig samengedrongen kracht (ligt), die de letterkunde als één groote gestalte doet verschijnen in het geheel onzer tegenwoordige cultuur’ blijkt niet veel, tenzij men het hoofd in opstand tegen de benen en de maag revolterend tegen het hart toch als een lichaam wil qualificeren. Wat voor Kristal 1935 gold, geldt overigens ook voor Kristal 1937: de poëzie is, als geheel, veel beter dan het proza. Hoewel er geen gedichten te vinden zijn, die op een overrompelende wijze van een opkomend genie zouden kunnen getuigen, is het gemiddelde altijd nog zeer behoorlijk. Het proza blijft grotendeels beneden peil, hetgeen misschien gedeeltelijk te verklaren is door het gebrek aan beschikbare ruimte. Een gedicht is een organisme, dat zich op één bladzijde compleet laat kennen, het proza laat zich slechts bij uitzondering in vier of vijf pagina's samendringen.

Betreden wij thans deze National Gallery 1937. Een catalogus, anders gezegd een beredeneerde inhoudsopgave met bioen bibliographische gegevens, ontbreekt tot mijn grote verbazing; heeft men dit voor een jaarboek, dat dikwijls als orienterend naslaboek zal worden gebruikt, zo onmisbare apparaat vergeten? De volgorde is alphabetisch; aan de letters kan men zich dus toch vastklampen.

Franz de Backer opent met een aardig stukje proza: De Zonnebloem. Het Eerste Bezoek van Eros van René Berghen is wel sympathiek, maar weinig belangwekkend. Hetzelfde geldt van Herman Besselaars Thalatta, Thalatta. De poëzie van D.A.M. Binnendijk is van zijn gemiddelde, evenals het gedicht van Bloem. René Blijstra behoort zonder twijfel tot de groeikrachtigen, tijdsverschijnenden en hedendaagsen, hetgeen in dit geval ongeveer wil zeggen, dat hij de bourgeois

gaarne epateert en verder overdonderend zoveelste-rangs is in zijn schrijfmanier. Vier Rhythmen van F. Bordewijk representeert deze schrijver niet te best. Gerard den Brabander, een van de ‘knappe neefjes’ van Forum, komt met gedichten voor den dag, die zijn talent doen onderschatten. Het proza van Raymond Brulez behelst een aardig advies over de litteraire roem en bewijst des schrijvers vernuft. Pittoresk is hier Victor J. Brunclair, wiens gedicht Doodendans het als romantische evocatie werkelijk doet; ook de poëzie van Pieter G. Buckinx heeft qualiteiten. Jan Campert blijft in zijn stijl, die nook zeer sterk persoonlijk geweest is. Het grote gedicht Arion van Bert Decorte lijkt mij uitermate geschikt om de discussies over zijn poëtisch talent (al dan niet Rimbaud?) te heropenen. André Demedts is in het gedicht De Kieviten verre van een genie, maar zijn poëtisch geluid is zuiver. Anthonie Donker dicht:

Men denkt er niet aan deze wijsheid te bestrijden door tegenargumenten, maar gaat verder om van Anton van Duinkerken de vraag te horen:

Jan H. Eekhout is, wij wisten het reeds, een taalvirtuoos, maar het kleine gedicht De Heks van Clara Eggink heeft mij werkelijk getroffen, meer dan De Verlaten Tuin. Jan Engelman, puik onzer sierpoëten, geeft in Moerbei een goed staal van zijn talent. Het gedicht van Willem Elsschot met de sterke slotregel ‘dient het wijf dat moeder heet’ heb ik dunkt mij al eerder gelezen, maar is het een andere versie?

Ben van Eysselsteyn droeg een vlot en kleurig stukje proza

bij: Het Eerste Paard. Dr G.J. Geers heeft een gedicht van Antonio Machado vertaald. K. van der Geest zet de lijn van zijn Eiland in de Branding voort met De Moeder. Het proza en de poëzie van Maurice Gilliams bewijzen, dat deze Vlaming tot de reële, een tikje aesthetiserende talenten van zijn land behoort. F.W. van Heerikhuizen lijkt mij een zwak, beschrijvend dichter, R. Herreman overtuigt mij nooit, ook hier niet, al is zijn dichtvaardigheid onmiskenbaar. Uit Mexico spreekt Albert Helman, uitgaand van een authentieke Mexicaanse hymne. Jacob Hiegentlich treffen wij in de alcoof, waar hij bij voorkeur schijnt te vertoeven (in poëticis); van H.G. Hoekstra frappeert ons een licht gevleugeld gedicht Constantia. Ed Hoornik, zeer productief dichter, doet de afwezigheid van zijn stijlgenoot J. van Hattum niet vergeten, hoewel zijn gedichten niet slecht zijn.

Met werkelijke ingenomenheid constateren wij vervolgens, dat Roel Houwink, die zoveel stichtelijke brochures en kalenders maakt, hier door een bijzonder gaaf gedicht, Voorjaar, vertegenwoordigd is:

Vervolgens stuiten wij op Sowjetpoëzie, door mr J. Huijts vertaald naar Wl. Artemjew. Wat zoiets in het Russisch moet zijn, weet ik niet, maar in het Nederlands is het een collectie kreten, phrasen en bezweringen, die men zonder enige schade

als proza zou kunnen afdrukken. Ellen Kahn noemde ik al. Pierre Kemp (als gebruikelijk), H.W.J. Keuls (op zijn best), H. Klomp (niet meer als mej. Proost vermomd), Halbo C. Kool; wij hebben enige haast, de Nederlandse letteren zijn zo uitgestrekt als het Louvre; en wij stuiten op A. Koolhaas met o.a. dit hele poëem Honger:

Geniaal? Of... neen, ik wil geen lelijke woorden gebruiken, en het heeft zelfs al in De Gids gestaan. Verder, verder! Simon Koster (eigenlijk bestemd voor Oké?); Jo Landheer, Clare Lennart (wel origineel en fris), Marcel Matthijs, Willem de Mérode (altijd goed, maar hij heeft toch betere dingen geschreven), Johan de Molenaar, F.A.I. Nebbeling (zeker een nieuw talent, dat echter zijn talent nog bewijzen moet), J.C. Noordstar, A.J.D. van Oosten (geen bezwaar), Jo Otten (dito). Van Oudshoorn heeft een moderne stijl ontdekt, die ik niet boven die van zijn vroegere werk kan waarderen, neen onmogelijk. Marianne Philips schrijft geen slecht proza. Vlagvertoon van M. Revis: vlagvertoon. Maurice Roelants slaat een moraliserende toon aan in zijn gedichten op dochtertje en dochter. A. Roland Holst zegt mij, in dit soort gephilosopheer, weinig. Nine van der Schaaf, Jeanne van Schaik-Willing (sympathiek). Dan viert Henrik Scholte na langdurig zwijgen zijn terugkeer tot de poëzie, maar het klinkt niet erg geloofwaardig. Annie Slot, B. Stroman (aardige impressie van de Mont St. Michel), Garmt Stuiveling in Vondelstemming. Victor Varangot, Adriaan van der Veen, S. Vestdijk (drie van zijn middelmatige gedichten), Paul Vlemminx, Hendrik de Vries, ook niet op zijn best met zijn hangar uit te spreken als hángar, Theun de Vries, Beb Vuyk (hoewel zeer kort zeer authentiek als ‘stemmingbeeld’!), Gerard Walschap, Constant van Wessem (romantisch en een beetje Chasalle), Johan van der Woude.

Wij zijn de expositie door. Zij is chaotisch en stemt lang niet bepaald tot optimisme. Deze ruimtelijke eindeloosheid der Nederlandse letteren is niet in overeensteraming met de dikwijls middelmatige qualiteit, die juist vanwege die ruimtelijke eindeloosheid sterk opvalt.