Menno ter Braak
aan
E. du Perron

Eibergen, 9 augustus 1932

Eibergen, 9 Aug. '32

Hooggeschatte jongelui (dit om eens een staaltje van den leeraarstoon te geven).

Zeer bedankt voor het boek van Doumer en de fraaie briefkaart, die mij met weemoedige herinneringen vervulde, aan jullie, aan de bloemen van Beau Séjour, aan den melancholieken kellner zelfs (doe hem mijn groeten, laat hij morgen 5 franken op rood zetten, dan zal hij winnen). Het boek van den president is al eenige dagen mijn dagelijksch brood; het heeft het probleem van den burger weer in ontstellende volheid bij mij wakker geroepen. Iedere dag ontdek ik nieuwe heerlijkheden; je hebt gelijk, completer heeft zich deze mentaliteit zelden geuit! Geen schijn zelfs van twijfel, of weekheid in de definities, gesloten als systeem, prachtig voor die zonen! Zou pa dit zelf geloofd hebben; of hoe lang heeft zijn hypocrisie werk gehad om weer geheel eerlijk te worden?

Ik zond je, behalve een brief, het manuscript van Constant, een kolossaal pak. Schrijf me gauw je meening daarover. - Vlijtig bewerk ik intusschen de lotgevallen van den docent Dumay, die thans tenminste zijn ondergang vrij onder de oogen ziet. Deze laatste episodes brengen mij in de herinnering telkens weer zoozeer naar dat rare stuk van mijn leven terug, dat ik er soms half misselijk van word. Voor den goeden verstaander is het een uitkleedpartij van mezelf zonder weerga. Ik hoop, dat het goed wordt; in ieder geval wordt het met ‘roode inkt’ geschreven. Maar de omvang dijt steeds uit, hoewel ik zoo geserreerd mogelijk tracht te zijn. Ik ben nu al aan pag. 213 bezig, terwijl Hampton Court er in ditzelfde formaat 176 telde. Het zal, schat ik, tusschen 240 en 250 pag. worden.

Inliggend een verslag van een begrafenis, dat je (bij uitzondering!) mag vermaken. Wat men aan het graf van Is. bij elkaar gebrald heeft, mag er zijn, zou ik zoo zeggen. Als het niet ‘de laatste eer’ was, zou ik er een panopticum over gebrouwen hebben.

Vanmiddag heb ik me eindelijk eens losgerukt van Dumay en verrukkelijk gezwommen in de molenkolk alhier. Gevolg: slaperigheid en een zekere voorliefde voor Pride and Prejudice, waar ik nog maar niet in kan komen.

Zooeven komt ook je panopticum over Ludwig, dat ik linea recta aan Bouws doorzend. Het is heel grappig en heeft me bijzonder vermaakt; maar dat over Doumer is beter, zooals waarschijnlijk Doumer ook weer een stuk dommer is dan Ludwig.

Ik geloof, dat ik nu ook weet, wat mij aan het stuk van Bep eenigszins opzettelijk voorkwam: het is een als novelle gearrangeerd essay. Nu ik dit voor mezelf weet, vind ik het een uiterst gering bezwaar.

Constant schreef mij vandaag over mijn oordeel over E.V. Het blijkt, dat hij de gedeelten, die ik als overbodig aangaf, later heeft ingelascht; hij wil ze ook schrappen.

hart. gr. voor jullie beiden

je Menno

Zie ook de geactualiseerde versie van het notenapparaat van de brieven-editie Van Galen Last (1962).

Origineel: Letterkundig Museum, Den Haag