De verstoorde Bruidsnacht
Blijspel van Andreas Solt en Stefan Bekeffi
Centraal Tooneel

In lang hebben wij zooiets niet in den Kon. Schouwburg beleefd: Een bruiloft met hindernissen en muziek op twee vleugels, waaraan Beuker en Denijs, begeleid door het heele Centraal Tooneel. ‘Een libretto voor een operette’, zegt het programma; inderdaad. ‘Een zeepbel, die, indien juist belicht, honderden lichtkleurfacetten weerkaatst’; goed, maar dan toch 'n zeepbel van groote duurzaamheid en ondanks juiste belichting niet van zins om voor kwart over elf definitief uit elkaar te spatten. Ik heb een ander idee van zeepbellen en houd het maar liever op het libretto voor de operette. Hoe het dan komt, dat de operette een tooneelstuk is geworden en het libretto een tekst? Wij weten het niet en zullen het waarschijnlijk nooit weten, aangezien stukken als deze, hoe weinig gelijkend op zeepbellen dan ook, gewoonlijk snel weer verzinken in den schoot der vergetelheid na door titel en lachsalvo's hun taak te hebben verricht: n.l. publiek te trekken. Publiek was er dan ook in grooten getale gisteravond, en gelachen is er ook volop, vooral dank zij het aardige spel van Rie Gilhuys als de pas getrouwde vrouw, die haar huwelijksnacht doorbrengt met het zoeken naar den bewijskrachtigen schenker van een niet voor haar bestemden den ring, en het niet minder aardige spel van Cees Laseur als haar echtgenoot, den bar-principieelen apotheker Poncelet, die de nieuwbakken mevrouw Poncelet om de verdenking van dien ring de stad laat afloopen. Maar het loopt ook met zijn echtelijke tyrannie af, want zijn Prinzipienreiterei loopt uit op het wegloopen van de bruid met den gever van den ring, Pierre Villeneuve, dien zij weliswaar werkelijk niet kende, maar die haar door een toeval nog op het nippertje van dat systeem-monster van een apotheker verlost. Pierre is Joan Remmelts, die charmant is in een van zijn vele robbedoesrollen en in ieder geval charmanter dan Poncelet.

Deze zeepbel past wel niet erg in het kader van het Centraal Tooneel; maar het schijnt er toch geweldig succes mee te hebben. Wat mij betreft: na het eerste (amusante) tafereel en een stuk van het tweede (met Cor Hermus als juwelier ook al in een bed op een slaapkamer) had het wel heel wat sneller op kunnen schieten. Wij maken echter ook een compleet bal masqué mee, waarin Laseur nogmaals schittert, maar nu als Napoleon en Jan van Ees als Russisch filmregisseur alle h's nadrukkelijk als g's uitspreekt en pas daarna komt de ontknooping. Dit alles begeleid door Beuker en Denijs, aan twee vleugels.

Het heele gezelschap, zelfs nog uitgebreid, werkt mee aan deze zeepbel in zes tafereelen, die met veel geklap begroet is, ter eere van de leutige bellenblazers.

M.t.B.