Kunst en Letteren
Clotilde en 'Alexandre Sakharoff

Dansavond

Over het danspaar Sakharoff behoeft wel niet meer uitvoerig geschreven te worden Nieuwe openbaringen brengt hun langzamerhand geklasseerde kunst niet meer, en zelfs teren zij wel een weinig op hun ouden roem. Wij vonden tenminste op het programma van gisteren heel wat bekends, terwijl het nieuwe slechts bevestigde wat men over de Sakharoffs al weet.

Daarbij komt steeds duidelijker uit, dat het meeste talent aan de zijde van Clotilde Sakharoff is. Misschien is de samenwerking tusschen Clotilde en Alexandre ongeveer zoo als die tusschen het schrijvend echtpaar Scharten-Antink, met dien verstande, dat de man de ideeën en ideetjes aanbrengt, terwijl de vrouw verreweg het sterkste ‘natuurtalent’ bezit; waarbij toch de ideeën en ideetjes het tegen het talent moeten afleggen. Zeker is, dat Alexandre Sakharoff er danig naast kan zijn, vooral als hij een monnikspij aantrekt (‘Visione del Quatrocento’). Hij excelleerde dezen avond eigenlijk alleen wat meer in ‘Granada’ (Albeniz) en ‘Colliwog's Cake Walk’ (Debussy), waarvan men ook de costumes hartelijk bewonderen kan; maar in zijn ‘Nocturne’ treft vooral de disrepantie tusschen de hortende bewegingen van Sakharoff en de vloeiende overgangen van Chopins muziek.

Clotilde daarentegen, hoezeer haar dansen soms ook (wat het onderwerp betreft) een kitschig tintje mogen vertoonen, blijft altijd danseres; vrijwel al haar prestaties, van de plechtige ‘Danseuse de Delphes’ af tot de muzikaal-sensueele ‘Troisième Nocturne’ (Fauré) en de lichte ‘Valse’ toe, waardeert men om de soepele techniek van het beheerschte lichaam. En om dezen factor gaat het toch in de eerste plaats.

Ady Leyvastre heeft verdienstelijk begeleid en zelf met veel succes werk van Debussy en Pierné gespeeld. Het gulle applaus voor de Sakharoffs was in staat hen tot eenige bisseeringen te verleiden.

M.t.B.