vorige
[p. 836]
Oud
Verwaaide heesters in een leegen tuin.
Klimrozen in de luwte van den muur.
Wat zonnebloemen, spruitend tusschen 't puin
Der vorige winter ingestorte schuur.
Het vage pad door hei naar 't lage duin,
Vanwaar ik 's middags op den einder tuur
Over mijn boot, gekanteld, half in 't zand,
Door 't laatste springtij hoog op 't strand
getild.
Een meisje gaat, de rokken in de hand,
Als zeilde zij - wat lijkt ze slank, jong, wild
-
Boven de golven, raaklings langs den rand
Van 't leven, enkel leunend op den wind.
Ben ik het zelf, die vroeger met een vrouw,
Jeugdig als zij, hier speelde nymph en sater,
En haar in 't doodstil zand, het deinend
blauw,
Bezeten heb, bemind en toch verlaten:
Die nu mij hier voel staan, te stram, te
grauw,
En dezen buit voorbij laat langs het water?
J. Slauerhoff
'27