vorige
[p. 679]
Zelfmoord des Zeemans
Op een motief van Paul van Ostayen
Hij had de stem der lorelei gehoord
en sprong zó van de brug af in het water.
Hij riep; zonk dan voorbij een kater
die pas geleden was versmoord.
De mensen bleven angstig kijken
of hij niet eenmaal boven kwam,
en elkeen nam
zijn uurwerk om het te vergelijken.
Men vroeg de reden van zijn daad:
hij opende een laatste maal de ogen:
de dichters, sprak hij, hebben mij bewogen
te denken dat de lorelei bestaat.
J. Verbrugge