Alfred Beierle
Andrejefs ‘Geschichte von den sieben Gehenkten’
Pulchri Studio

Voor een klein publiek heeft de Duitsche tooneel- en filmspeler Alfred Beierle gisteravond Andrejefs ‘Geschicte von den sieben Gehenkten’ voorgedragen. Ik kende Beierle van verschillende UFA-films, die hem den volke toonden als een onverstoorbare ‘kriminalkommissar’ van bizondere goedmoedigheid. Thans behoort de UFA voor Beierle tot het verleden; hij heeft Duitschland moeten verlaten en woont sedert eenigen tijd in ons land.

Veel reclame was voor de serie avonden, die Beierle zal geven, niet gemaakt en velen zullen dus niet geweten hebben, dat hier een voortreffelijk voordrachtskunstenaar optrad, dien men achter den politiecommissaris van de film niet dadelijk zou hebben gezocht. Zelden heb ik zoo hooren voordragen als ditmaal door Beierle. Eenvoudig, vertellend, zonder eenige declamatonische pose, maar subliem. Er moet betrekkelijk veel gebeuren eer men mij met declamatie verovert, maar voor Beierle ben ik gezwicht.

Met een enkel sympathiek woord leidde de kunstenaar zijn werk in. Hij sprak over het leven van hen, die eerst de crisis van den oorlog gekend hadden en thans hun vaderland bovendien nog moesten verliezen; met een beroep op Erasmus, den eersten Europeaan, gewaagde hij van de Europeesche mentaliteit, die hij onverschillig in welke litteratuur trachtte op te sporen in het oeuvre, dat hij op zijn programma nam, onder het motto: Frieden, Vernunft, Menschlichkeit.

Daarop volgde ‘Die Geschichte von den sieben Gehenkten’, dat aangrijpende verhaal vol prachtige psychologische details, vol doodsverachting en dramatische spanningen. Ruim anderhalf uur achtereen weet Beierle zijn hoorders volkomen te boeien, de zeven menschen (veroordeelden tot den strop) in hun verschillende reacties voor ons op te roepen, tot zij als vastomlijnde individualiteiten zichtbaar zijn geworden. In zijn voordracht slaagt Beierle er in die hallucinatonische sfeer te bereiken, waarin het leven nog leven is, maar uitsluitend als voorbode van den dood, waarin ieder woord over het leven klinkt als paradox, omdat het uitgesproken wordt en toch geen zin meer heeft. Men had zich de vertolking van Andrejef onmogelijk soberder en gevoeliger kunnen denken; de aanwezigen hebben dat laten merken door hun hartelijk applaus.

Hedenavond draagt Beierle in Pulchri ‘Der Amokläufer’ van Stefan Zweig voor. Moge hij op een veel grooter publiek kunnen rekenen dan dat van gisteren!

M.t.B.