Bichon
Blijspel van Jean de Letraz
Alliance Française

Meer en meer schijnt de Alliance Française dit jaar een vereeniging te worden tot het exploiteeren van lachstukken. Verleden jaar kregen wij interessante en cultureel werkelijk representatieve programma's, in dit seizoen mogen wij voortdurend lachen en nog eens lachen. Eigenlijk is het wel gezond in crisistijd, maar veel nieuws levert het ook al niet op.

‘Bichon’ is een dolvermakelijke comedie en Bichon is ook een onecht kind, dat ontelbare vaders heeft; tenslotte komt het toch terecht bij den vader, die het werkelijk in de wereld bracht, gezamenlijk met een zekere Loulou natuurlijk. De variant op het oude thema bestaat ditmaal hierin, dat Christiane, de dochter van den fietsenfabrikant Edmond Fontanges, van het bestaande onechte kind gebruik maakt om voor de ‘onechte moeder’ door te kunnen gaan; immers zoo rekent zij er op te kunnen trouwen met den secretaris van haar vader, Augustin, en aan het huwelijk met een door dien vader gewenschte partij te ontkomen. Augustin wordt aldus vader zonder het ooit geweest te zijn. Het veldtochtsplan van Christiane loopt echter evenmin vlot van stapel als dat van Badoglio, en Letraz weet den toeschouwer drie acten lang te amuseeren met een stortvloed van geestigen dialoog en zonderlinge situaties. Er is ook nog een tante in het spel, die door de komst van Bichon haar moederinstincten voelt ontwaken en voor nurse gaat spelen, en er is nog veel meer, waarom men hartelijk kan lachen. Natuurlijk ontbreken ook de in deze stukken gebruikelijke gewaagde aardigheden allerminst, maar aangezien het in het Fransch gaat, neemt niemand den anders zoo spontaan optredenden aanstoot. Wij wandelen met schuddenden lever naar huis, dat is alles.

Zoo vlot, handig, amusant en tenslotte onbeduidend het stuk is, zoo voortreffelijk het spel der Fransche acteurs. Een pracht van een komische rol is de Augustin van Armontel, die het tooneel vult met zijn tusschen onhandigheid en handigheid balanceerende gebarentaal. Een knap tooneelspeler, evenals Aquistapace, die een volbloedigen rijwielfabrikant met een curieus on-Parijsch accent creëert. Maar 't geheele gezelschap is van de beste qualiteit; Simone Sandre als Christiane, Charlotte Lyses als Tante Pauline, Jeanne Lion als mevrouw Fontanges, Gaston Mauger als Gambier, den echten vader, Jacques Servan als den zoon van Fontanges en pseudo-vader, May Vincent als de moeder, die de verwarring sticht door het kind als een pak aandeelen op de vaderbeurs te werpen.

Een zoo uitmuntend verzorgde vertooning sloeg uiteraard in. Aan lachen geen mankeeren, en zeer hartelijk applaus van de volle zaal.

M.t.B.