Passage-theater

Tarantella. Jeanette MacDonald in een zingende spionnenfilm.

Het is niet de eerste maal, dat een spionnagehistorie verfilmd wordt en zelfs is het niet de eerste maal, dat in zulk een historie spionnen op elkaar verliefd worden, ook al behooren zij volgens hun opdracht elkaar met de scherpste middelen te bestrijden in dienst van twee landen. Maar de spionnen van de film ‘Tarantella’ kunnen bovendien nog zingen, hetgeen van de meeste hunner collega's vermoedelijk niet gezegd kan worden, en deze bijzondere begaafdheid kleurt hun leven wel op een zeer merkwaardige wijze. Want de prozaïsche momenten in hun gevaarlijk bestaan worden door een zangnummer aanzienlijk opgefrischt, zoodat de moraal van dit product der Metro Goldwyn schijnt: ‘Zing meer als gij spion zijt, het is beter!’

Wij worden verplaatst in den Napoleontischen tijd. De knoeierij. die zich afspeelde om den Spaanschen troon, en waardoor Jozef Bonaparte tenslotte als koning van Spanje uit de bus kwam. is inderdaad historisch: historisch is voorts het verzet van het Spaansche volk. waarover Napoleon zijn nek gebroken heeft en de inmenging der Engelschen; maar verder moet men den geschiedkundigen achtergrond van ‘Tarantella’ maar niet al te zeer au sérieux nemen. Hoofdzaak is de danseres en spionne Nina Maria, die opdracht krijgt om te Bayonne (de plaats, waar koning Ferdinand van Spanje een hinderlaag zal worden gelegd door den keizer) poolshoogte te gaan nemen van de situatie. Zij staat in dienst van het Spaansche gouvernement, maar de Fransche contra-spionnage is ook niet van gisteren en beschikt over een excellenten bariton, don Diego, die de gangen van Nina Maria al zingende nauwkeurig volgt. Die zang laat niet na de toch heusch wel vrij critische dame langzamerhand iets minder waakzaam te maken: en trouwens, zooals later wel blijkt, don Diego is niet slechts in geveinsde. doch ook in ware liefde ontbrand. zoodat nu de verwikkelingen extra gecompliceerd worden. Als Nina te Bayonne ontdekt. dat Diego van den concurreerenden dienst is en zijn bariton haar dus verstrikt heeft. is haar vertrouwen in 's mans liefde natuurlijk geheel verdwenen. Pas jaren later komt hun vereeniging for ever toch nog tot stand, door middel van een nog ingewikkelder spionnagezaak. Nina, wederom optredend voor de Spanjaarden, wordt, als zij een razend geraffineerde truc met een Franschen generaal uithaalt. gevangen genomen. en voor haar oogen moet zij Diego gewond zien neervallen. Echter: alles komt terecht, en in een gezelligen reiswagen ziet men de twee, nadat Diego genezen is, tenslotte zingend wegrijden.

Deze film zal in de eerste plaats de aandacht trekken van zangliefhebbers, want zonder het zingende duo (Jeanette MacDonald en Allan Jones, die de Ezelserenade heerlijk vertolkt) ware de historie sneller ten einde geweest. Telkens zetten de gelieven zich op hun gemak neer om met veel toewijding een klein concert te geven, liefst met humoristische koeien en ganzen als decor; zij geven daarin uiting aan de overtuiging, dat zij ‘sympathie’ voor elkaar koesteren en hij speciaal aan zijn overtuiging, dat hij ‘een heer’ is, enz. enz. Het eerste deel van de film wordt daardoor wel wat traag, maar later komt er meer vaart en spanning in, zoodat men zich zelfs angstig gaat afvragen, hoe het tusschen de zingende Nina en Diego toch nog in orde moet komen.

De regie van Robert Z. Leonard (die met filmkunst natuurlijk slechts morganatisch verwant is) is precies wat men aan regie voor een zangfilm verwacht; de kleine rollen zijn zeer goed bezet, zoodat men behalve zang en dans ook nog filmspel kan genieten. Het genre films, waarin Jeanette MacDonald optreedt, is overigens bekend, en ‘Tarantella’ is een bewijs, dat zij aan haar genre vasthoudt. Wat er meer van te zeggen? Het zingende leven spreekt voor zichzelf, zingt voor zichzelf....

M.t.B.