Menno ter Braak
aan
C.H. Bos-Everts

Amsterdam, [na 14 april 1929]

Een wonderlijk toeval, dat ik juist na mijn brief aan je verzonden te hebben, van mijn vriendin (ik lieg niet!) Elisabeth de Roos de opmerkingen kreeg, die ik hierbij insluit. Naar aanleiding van jouw betiteling van het conflict als Martha- en Mariaconflict had ik het toevallig met haar over het probleem. De gelijkenis (voor mij dan een gelijkenis, bedoel ik) van de beide vrouwen is ook zeer frappant.

Ik denk, dat je in deze vrouwelijke beantwoording van de vraag een betere commentaar zult vinden, dan in wat ik over ‘veiligheid’ schreef. Een man is in dit opzicht theoretischer waarschijnlijk, en minder geneigd zich zijn gevoelszwakheden te bekennen. Maar zooals zij het hier zegt, kan ik het volkomen accepteren. Ik zou haast zeggen, ik kan het overnemen.

Deze Elisabeth de Roos is een merkwaardige vrouw, buitengewoon vrouwelijk en toch ongenadig intelligent. (Zij is de ‘toneelcritiek’ van de N.R.Ct.) Zij is de eenige vrouw, waarvan ik met de hand op het hart durf erkennen, dat ik bevriend met haar ben. Ik voel nooit neiging haar hulde te bewijzen: dat is het zekerste teken. Wij zijn, geloof ik, te gelijk, om elkaar te verbazen. Soms is het griezelig, dat deze vriendschap werkelijk kan bestaan. Het is maar ten deele prettig, een dergelijke onverschilligheid te voelen voor een vrouwelijke persoon.

Dat ik je deze brief stuur, is eigenlijk een bewijs, dat ik je niet meer als ‘l'inconnue’ kan beschouwen. Wie zendt nu aan iemand, die hij nog nooit gezien heeft, een intieme brief van een ander! Ik moet bekennen, dat mijn speculatie op de realiteit van geschreven woorden aan anderen gewaagd zal schijnen. Maar ik kan het niet helpen, dat ik geloof te weten, wie je bent. En daarom boeit het me zoo, wat je van deze M. en M. beschouwing denkt. De brief krijg ik te zijner tijd wel eens van je terug.

Om misverstand te voorkomen: het was niet deze paarse inkt, waarover ik je eens schreef

h.gr.

Menno

Origineel: particuliere collectie