Tuschinsky
De Spaansche Danseres

Sedert de filmspeelster Pola Negri zich aan de Paramountfilm verkocht heeft, is haar persoonlijkheid, tegenover een Asta Nielsen b.v. toch al beperkt tot de grover accenten van het zinnelijke-an-sich, geheel verloren gegaan in de kaleidoscopisch voorbijflitsende warbeelden, die geen spelontplooiing dulden. Zo woonde een talrijk publiek dan deze week haar begrafenis als kunstenares bij; er was gezorgd voor een historische film, waarin men Pola dansende kon opmerken. De leukerd-van-meneer-Tuschinsky sprak enige waarderende woorden: ‘De enige Europese filmdiva, die waardig gekeurd was in een Amerikaanse superfilm op te treden’. Hopen wij voor de Europese diva's, dat niet meerderen waardig gekeurd mogen worden. Hopen wij evenzeer, dat de Europese filmregisseurs als tegenbeleefdheid geen Amerikaanse superfilmdiva's waardig gaan keuren.

Overigens lieten de vele kiekjes van kostuums ijskoud. Een verrassing was, dat de vertolker van de Spaanse koning soms dacht, dat hij spelen moest om gefotografeerd te worden. Man, pas op, of je gaat daar de laan uit! Neem liever een voorbeeld aan Don Cesar de Bazan (Antonio Moreno), die geen spier meer van zijn gelaat vertrekt dan nodig is.

Verder kondigde het bovengenoemde heerschap aan, dat de man van de Tien Geboden, Cecil B. de Mille, weer zal verschijnen. Hij is voldoende berucht, om hier verder stilzwijgend voorbijgegaan te worden. Tenslotte meldde hij, dat Kean terugkomt en dit was het enige verstandige woord, dat ik ooit nog van hem hoorde. Door overvolheid van de Scaenica-rubriek kon ik niet over deze film schrijven, waarin een select en zeer voornaam kunstenaarsensemble optreedt, dat het zwaar-romantische gegeven prachtig oplost. De tragische eenheid van de bohémientoneelspeler Kean en zijn souffleur wordt ontroerend verbeeld door de Rus-

sen Iwan Mosjukin en Nikolaï Kolin, beide sublieme acteurs van het beweeglijk masker, die de film nodig heeft.

Het blijve hier bij deze opmerking. Wie nog niet ging, hij ga.

28 februari 1925

M.t.B.